REFLECTIVE NOTE - EDITIE (1)2
|
Jaap Drooglever werkt bij het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties aan de ‘governance van de energietransitie’, in dat kader was hij projectleider van de Energiedialoog. De Energiedialoog is een dialoog met de samenleving over hoe we in 2050 toewerken naar een (bijna) energieneutrale gebouwde omgeving. Een online en offline participatief traject waaraan in totaal ruim 3000 mensen, maar ook overheden bedrijven, kennisinstellingen en netwerkorganisaties meededen. Drooglever reflecteert vanuit zijn werkervaring en visie op burgerparticipatie op het artikel: Boer, T. de (2017) De politieke macht van de culturele elite. Public Note, 1(2), 22-27 |
Thijs de Boer betoogt in dit artikel dat burgerparticipatie de democratie schaadt. Deze wat merkwaardige stelling snijdt meer hout dan je wellicht op het eerste gezicht zou denken. Immers de ‘diplomademocratie’ is in mindere of meerdere mate op veel fronten een feit en dat is zorgelijk. Hiermee dreigt het gevaar dat de cultuur van de culturele elite de norm wordt bij interactieve participatievormen, waardoor mensen met minder cultureel kapitaal zich niet welkom zullen voelen. Tot zover klopt de redenering van de auteur.
Burgerparticipatie is niet zonder problemen, het risico dat de stem van laaggeschoolden onvoldoende doorklinkt is reëel. Maar is burgerparticipatie ook schadelijk? Op deze woordkeuze is af te dingen. Schadelijke activiteiten moeten immers gestopt, zelfs bestreden worden. Bij andere democratische activiteiten zijn problemen nooit aanleiding om ‘er dan maar mee op te houden’ maar juist een aanmoediging om het beter te doen. Neem nu het algemeen kiesrecht. Wanneer de opkomst daalt, dat is dat zorgelijk. Maar uiteraard geen reden om te stoppen met verkiezingen.
Het werkelijke probleem is niet dat begaafde sprekers een streepje voor hebben op een inspraakvond. Het probleem is dat anderen hierdoor wellicht niet aan bod komen en niet gehoord worden. Niet het goed en in de juiste taal spreken door de burger maar het goed luisteren door de overheid is hierbij het vak waarin bijscholing nodig is. Want eerlijk is eerlijk, voor goed luisteren wordt niet altijd ruimte gemaakt en dit maakt mensen boos. En die mensen blijven vervolgens weg als de overheid hen later opnieuw naar hun mening vraagt.
Deze tijd vraagt meer en meer om een luisterende overheid. Een overheid die ruimte geeft voor emotie, voor simpel taalgebruik, voor gebrek aan kennis uit bepaalde rapporten zonder dat dit afdoet aan de waardering voor de spreker. Een overheid die niet alleen luistert naar argumenten maar ook naar ervaringen verhalen van mensen. Een overheid die het opmerkt als bepaalde groepen niet gehoord worden en deze groepen vervolgens alsnog betrekt. De gespreksvormen tussen overheid en burger moeten hiervoor worden uitgebreid en meer democratische vaardigheden zijn nodig.
Burgerparticipatie is niet zonder problemen, het risico dat de stem van laaggeschoolden onvoldoende doorklinkt is reëel. Maar is burgerparticipatie ook schadelijk? Op deze woordkeuze is af te dingen. Schadelijke activiteiten moeten immers gestopt, zelfs bestreden worden. Bij andere democratische activiteiten zijn problemen nooit aanleiding om ‘er dan maar mee op te houden’ maar juist een aanmoediging om het beter te doen. Neem nu het algemeen kiesrecht. Wanneer de opkomst daalt, dat is dat zorgelijk. Maar uiteraard geen reden om te stoppen met verkiezingen.
Het werkelijke probleem is niet dat begaafde sprekers een streepje voor hebben op een inspraakvond. Het probleem is dat anderen hierdoor wellicht niet aan bod komen en niet gehoord worden. Niet het goed en in de juiste taal spreken door de burger maar het goed luisteren door de overheid is hierbij het vak waarin bijscholing nodig is. Want eerlijk is eerlijk, voor goed luisteren wordt niet altijd ruimte gemaakt en dit maakt mensen boos. En die mensen blijven vervolgens weg als de overheid hen later opnieuw naar hun mening vraagt.
Deze tijd vraagt meer en meer om een luisterende overheid. Een overheid die ruimte geeft voor emotie, voor simpel taalgebruik, voor gebrek aan kennis uit bepaalde rapporten zonder dat dit afdoet aan de waardering voor de spreker. Een overheid die niet alleen luistert naar argumenten maar ook naar ervaringen verhalen van mensen. Een overheid die het opmerkt als bepaalde groepen niet gehoord worden en deze groepen vervolgens alsnog betrekt. De gespreksvormen tussen overheid en burger moeten hiervoor worden uitgebreid en meer democratische vaardigheden zijn nodig.
